طراحی دکوراسیون داخلی منزل، نمای داخلی



مدیر یک هتل سبز پیوسته به فکر راه هایی برای کاهش مصرف آب و انرژی و ضایعات دورریز است تا در سلامت مهمانان و محیط زیست سهمی داشته باشد. او در رأس امور قرار دارد. در حالی که کارکنان اداری، خدمة کارکنان آشپزخانه و غیره و حتا مهمانان هم در این راستا نقش پررنگی دارند و شواهد نشان داده که آنها از گذران تعطیلات خود در مکانی سبز بی نهایت هم خرسند بوده اند و برای دفعات آینده هم ست در چنین مکانی را در اولویت قرار داده اند. از آنجا که در هر بار ساخت بنایی سبز، احتساب مواردی که می توان رعایت کرد آسان نیست، اخيرا مؤسسه ی هتل های سبز در آمریکا مجموعه ضوابطی را تدوین کرده که حاوی معیارها، تکنیک ها و راهکارهایی برای هدایت هتل به سمت ساختمانی سبز و پایدار است به این ترتیب شناسایی این شاخصه ها و رعایت آنها برای صاحبان هتل ها بسیار آسان شده است. رسانه و دولت که جای خود دارد، اما این وظیفه تا حد زیادی بر دوش شرکتها و مؤسسات طراحی و معماری ست تا با اعلام اطلاعاتی از قبیل سود حاصل از صرفه جویی، بهبود سلامت جسمی افراد کاربر، علاقمندی مهمانان و افزایش تعداد آنها و غیره، کارفرما و هتل دار را به فعالیت در این سو متمایل کنند. از جمله اقدامات مؤثر در این زمینه عبارتند از: گذاشتن ظروف کوچکتر برای سرو خوراک و صبحانه، استفاده از پارچه های لک شده به عنوان پیش بند به جای پیش بندهای کاغذی و یکبار مصرف با استفاده از آنها به جای کیسه های رختشوی خانه و دستمال های نظافت، ارائه ی دوچرخه به مهمان هایی که تمایل به این کار دارند جایگزین کردن بلیت های کاغذی با سکه با کارت های الکترونیک در پارکینگ، استفاده از متریال های بازیافت شده یا قابل بازیافت در سطوح مختلف ساختمان (هتلی در ویسکانسین از بازیافت شیشه های دودی اتومبیلهاء تایل های جذابی به عنوان کفپوش ساخته است، استفاده از مواد غذایی، سبزیجات و میوه های ارگانیک، بهره ی حداکثر از نور طبیعی به جای روشن کردن لامپ، بهره از انرژی خورشیدی برای تهویه و گرمایش، استفاده از مواد شوینده در حد رفع نیاز، استفاده ی حداقل از کودهای شیمیایی در باغ و فضای سبز، استفاده از بارش های طبیعی برای آبیاری و غیره. اخیرا انجمن هتل های سبز در آمریکا تأسیس شده که هدفش، اول آگاه سازی افراد است و در قبال هزینه ی کمی که دریافت می کند، اطلاعات و آمار مربوط را ارائه می دهد. در وهله ی دوم انجمن قصد کارآفرینی و راه اندازی گونه ی متفاوتی از تجارت را دارد که بدون شک بر تعداد مهمانان و بالطبع، کارفرماهایی که به این شیوه روی می آورند، می افزاید. هرچه باشد از آمریکا و کانادا گرفته تا آسیا، تفکر و سبک معماری و زندگی سبز و پایدار در حال رشد است. مفاهیمی همچون اکوتوریزم، گردشگری سبز، سفر پایدار و مانند اینها زاده ی همین روند و پدیده هایی رو به رشد هستند. در سال ۱۹۹۲ دو بنیاد به نام های مشارکت گردشگری بین الملل (ITP) و انجمن جهانی گردشگری و سفر (WTTC) تأسیس شدند که اولی با فراخواندن هتل های بزرگ بین المللی، آنها را تشویق به همکاری در وظایف اجتماعی و زیست محیطی می کرد و دومی بر جنبه ی اقتصادی و تأثیرات این عملکرد بر گردشگری و مسافران تمرکز داشت. این دو سازمان میزان کربن تولیدی توسط هتل ها را زیر نظر دارند و تاکنون بیش از 15000 هتل در جهان به این جمع پیوسته اند؛ آنها با پذیرفتن متد اصول اندازه گیری کربن در هتل ها (HCMI)، سعی در کاهش کربن دارند. مجموعه ی گردشگری پکن، استراحت گاه های بین المللی دایموند، هتل های فیرمونت، هتل های هیلتون، هتل هایی از هنگ کنگ و شانگهای، شرکت هیات، مجموعه هتل های بین قاره ای، مجموعه هتل های پن پسیفیک، هتل ها و استراحتگاه های بین المللی استارؤود و بسیاری نام های معروف دیگر در این صنعت، عضویت در این فعالیت را در دستور کارشان قرار داده اند به زودی زمانی فرا می رسد که تمام املاک غیر، فروخته یا واگذار می شوند و ساختمان های سبز محبوب تر و گرانبهاتر می شوند، زیرا که صورت حساب مصرف انرژی ها را تا حد باورنکردنی کاهش می دهند و زندگی سالم تری را فراهم می کنند و در این میان فرقی نمی کند که یکی از شعبه های بین المللی باشید یا یک هتل خواب و صبحانه. نحوه ی عملکرد، تأثیرگذار است. تثبیت رویکرد سبز بی تردید در آغاز کار آسان نیست و جزئیاتی که نتیجه ی نهایی را شکل می دهند، بسیار متعدد و همه ی آنها مؤثر هستند. تجهیزاتی که برای این منظور به کار می روند ارزان نیستند، اما مدیران واقعی ارزش این سرمایه گذاری را درک می کنند. زمانی که تفکر داشتن سبک زندگی با احترام به طبیعت و محیط زیست فراگیر شد، این کسب و کار هتل های «سبز» است که حسابی رونق می گیرد؛ و به نفع انسان و طبیعت است که چنین اتفاقی هم در طراحی هتل ها و هم در سایر جنبه های معماری و سبک زندگی محقق شود.

منبع : هنر معماری 29 ، تابستان 1392

 


ساختمانی که سبز باشد، یعنی هر کاری را با فکر به سلامت محیط زیست و کاربرانش انجام می دهد و این در مورد هتل یعنی سلامت بیشتر مسافرها، کارکنان و مدیران. شکی نیست که وقتی عطر، گاز، دود، قطرات و ذرات ریز سمی یا مواد شیمیایی مضر در هواء غذا یا هرچه که لمس می کنیم نباشد، نه از راه پوست و نه تنفس وارد بدن می شوند. متاسفانه این فرهنگ اشتباه فراگیر شده که زندگی در هتل به هنگام مسافرت، يعني ریخت و پاش داشتن و مصرفی بودن، که عاقبت خوشی ندارد. تعبیهی آویزها یا کارت ها روی ملحفه و حوله ها با نوشته هایی به این مضمون که «می توان بیش از یک بار هم از اینها استفاده کرد»، مهمان را تشویق می کند که عادت اشتباه تعويض هرروزه ی اینها را کنار بگذارند. کاهش هزینه ها با نظر مثبت مهمانان در این باره همراه بود که عموما گفته اند: «بسیار خوشحال هستیم که می بینیم این هتل به فکر ماست و به سلامت محیط زیست و انسان ها اهمیت میدهد.» باب برگر، مدیر هتلی در کالیفرنیا بعد از پذیرفتن اجرای راهکارهای سبز با تردید، اعلام کرد که حتا اگر یک مورد نقد منفی از مهمانان بشنود، این کار را متوقف خواهد کرد، چون نظافت و اعتماد کاربران، برایش اولویت اول است. اما آنطور که به مجلهی لاجینگ گفت، «بیش از ۴ ماه گذشت و چنین نشد و مستخدمینی که روزانه بیش از ۱۵ سرویس خواب را عوض می کردند، بعضی اوقات حتا از یک اتاق هم درخواست تعویض نداشتند. مهمانان پذیرفته اند که ومی ندارد هرروز حوله ها عوض شوند. باید این کار را ۱۰ سال پیش آغاز می کردیم.»


هتل های سبز

رعایت معیارهای زیست محیلي در هتل ها یعنی همه چیز؛ هتل های سبز یعنی البته به میهمانان و البته به سلامت محیط و سلامت کارمندان، سبز بودن تا درهای هتل امتداد می یابد و مهمانان را بیشتر به خود فرا می خواند و آنها بعدا دوباره و دوباره سراغ چنین هتل هایی را می گیرند زیرا مي بینند و درک می کند که تا چه حد سلامتشان مورد توجه بوده است. نوع و تعداد کاربران هتل از هر ستگاه دیگری بیشتر است و توجه به جزئیات دریافت نتیجه را تضمین می کند.

اقدام اصلی که باید صورت بگیرد. اندازه گیری میزان مصرف انواع انرزی، آب و مایعات دورریز و سپس سعی در کاهش آنهاست، محبوبیت این رویکرد در میان هتل ها روز به روز در حال افزایش است و راهکارهای زیادی وجود دارد که به سادگی نتیجه ای مؤثر حاصل می آورند. هنگامی که معیارهای مؤثر در مصرف بهینهی الرژی همچون سیستم های مدیریتی، لامپهای فلوئورسنت، فن های سقفی، کفپوش های الیاف طبیعی، دیمرهای نورپردازی حسگرهای حرکتی در سرویس های بهداشتی عمومی اتاق جلسات و ورزش و غیره احتساب می شوند. هزینهي انرژی های مصرفی به طرز چشمگیری کاهش می یابد. زمانی که تکنیک ها و تجهیزات صرفه جویی در مصرف آب مانند سردوش های کم فشار، سرو آب در رستوران تنها در صورت درخواست، نصب سوپاپ های شیر کم مصرف، سیفونهای کم فشار و غیره به کار گرفته می شوند، صورت حساب مصرف آب کاهش قابل ملاحظه ای پیدا می کند. استفاده از کتان و پارچه های الیاف طبیعی به شدت در رویکرد طبیعت دوستی تأثیرگذار است. در یک مورد دیده شد که تنها با تغییر رویه ی آشپزخانه که بی ملاحظه آب را مصرف می کرد. دو هزار گالن آب در سال صرفه جویی شد. هزینه های گزاف ناشی از تولید و انتقال زباله ها با استراتژی بازیافت و مصرف کالاهایی که دورریز کمتر دارند، به نفع صاحبان هتل ها تمام می شود برخی هتل ها در یک روز محصولات و کالاها را تحویل می گیرند و در روز دیگر، متریال های بسته بندی را به همان فروشندگان تحویل می دهند تا بازیافت و در جایی دیگر استفاده شوند. یک هتل بین المللی در نیواورانان برنامه ی بازیافت جدیدی را آغاز کرد و کارمندانی را برای تفکیک مواد دورریختنی، استخدام کرد. نتیجه شوک آور بود: وسایل قابل بازیافت زیادی مانند پیش بند، حوله، قاشق و غیره از روی غفلت دور ریخته می شدند و پیدا کردن و جمع آوری آنها ۱۰۰۰ دلار در ماه به نفع هتل تمام شد، رویکرد سبز در مواد غذایی نیز تأثیر گسترده ای دارد: چه طبخ و چه مصرف، و فرهنگ سازی در مورد کاهش دورریز مواد غذایی و تفکیک زباله های این بخش رو به گسترش است. شامپو و شوینده های بهداشتی دیگر بی ملاحظه و کیلویی در اتاق ها ارائه می شوند. در اتاق ها از سطل های زباله ي قابل بازیافت با طراحی زیبا و خوبی استفاده می شود.

هتل شر،معماران جنسلر، کارفرما : سیروس فرزام و استیو فرزام ، سانتامونیکا کالیفرنیا


طراحی ساختمان های بلندمرتبه مسی

مقدمه

مسکن بلند مرتبه و طراحی آن از آغاز پیدایش تا کنون چالشی مهم برای معماران بوده است. بخشی از مشکلات، مربوط به عدم رعایت ضوابط ساخت وساز در طرح ساخت و بخشی نیز در اثر بی توجهی به بازشناخت فرهنگ و معیارهای آن بوده است. مشکلاتی همچون مسئله ی اشراف ارتباط نامناسب واحدها با یکدیگر در یک مجموعه ی مسی همواره از مهم ترین دغدغه های طراحان ساختمان های بلند مرتبه در این خانه ها بوده است. از سوی دیگر ساختمان های بلند به دلیل مقیاس خود، این قابلیت را دارند که بر نظم فضایی موجود در محیط اثرات قابل توجهی بگذارند و موجب ایجاد نظم و یا بی نظمی در منظر شهری شوند. اگرچه از لحاظ معماری بنا و به صورتی انتزاعی، این نوع از ساختمان ها به دلیل مسائل سازه ای و اقتصادی غالبا دارای نظمی ظاهری می باشند، اما عدم مکان یابی و تطبیق آنها با زمینه ی خود، سبب ایجاد اغتشاش در منظر شهری می۔ شود. به این منظور در این مقاله سعی بر آن است تا به طور اجمالی به بررسی ساختمانهای بلند مرتبه و اصول و ضوابط طراحی آن پرداخته شود.

تعریف ساختمان بلند مرتبه
وقتی که از ساختمان بلند مرتبه صحبت می شود، چنین فرض می شود که همه ی افراد تصور یکسانی از آن دارند، در حالی که چنین نیست و نه تنها بین عامه، بلکه بين متخصصين نیز نظرات مختلفی در ارتباط با تعریف ساختمان بلند وجود دارد. از آن جمله استانداردهایی است که در قوانین آلمان، دانمارک و برخی دیگر از کشورهای اروپایی برای تعریف ساختمان بلند وجود دارد و آن ارتفاع ۷۲ فوت ( ۲۱ / ۶۰ متر - معادل یک ساختمان بلند ۸ طبقه) است که حد امکانات تجهیزات آتش نشانی است و مورد استفاده قرار می گیرد. شورای ساختمانهای بلندمرتبه و اسکان شهری در آمریکا بدون مشخص کردن ارتفاع و یا تعداد طبقات خاصی، ساختمان بلند را ساختمانی می داند که بلندی قابل ملاحظه ی آن بر یکی از جنبه های برنامه ریزی، ساخت و یا استفاده از فضایش، تأثیر بگذارد. کمیسیون برنامه ریزی ملی زمین در سوییس نیز هر ساختمانی را که نسبت به ساختمان های اطراف خود دارای اختلاف قابل ملاحظه ای باشد، ساختمان بلند می خواند. این تعریف اگرچه منطقی به نظر می رسد، اما برای تحقیقات کاربردی قابل استفاده نیست، زیرا در آن صورت در یک بافت شهری با تراکم پایین (یک طبقه) حتا ساختمانی ۴ تا ۵ طبقه هم بلندمرتبه محسوب می شود.

برنامه ریزان و طراحان شهری غالبا ساختمان های ۱۰ طبقه به بالا را ساختمان بلند اطلاق می کنند. اگرچه این معیار بر دلایل ناشی از مطالعات سازه ای، اقتصادی و یا تکنیکی متکی می باشد، اما کوششی است در تعریف ساختمان بلند و البته در تکمیل آن چنین عنوان می شود که ویژگی ساختمان بلند در آن است که حداقل یک نمای طراحی شده نمایان گر تعداد طبقات متعدد آن باشد. به عبارت دیگر یک نمایشگاه، کارخانه و یا هر ساختمان با ارتفاع زیاد در این تعریف نمیگنجد.

پیشینه ی ساختمان های بلندمرتبه و تمایلات جدید در طراحی آن ها به طور خلاصه می توان چهار دوره را در احداث آسمانخراش۔ ها نام برد که با شروع ابداعات مهندسین در شیکاگو (مکتب شیکاگو) آغاز می شود، در این دوره اهمیت تحولات در سازه و استفاده از قاب های فی و سپس اختراع آسانسور در سال ۱۸۵۳ باعث تحولی در معماری شد. ساختمانهای بلندمرتبه به عنوان پدیده ای در خلال ابداعات مهندسین به نیازهای شغلی و اقتصادی زمان خود نیز پاسخگو و اساسا در خدمت مهندسین بودند. در دوره ی بعد، محبوبیت آکادمی فرانسه و مکتب بو آرت (Beaus Arts) به راه حل های زیباشناسانه در ارتباط با کاربرد الگوهای تاریخی در ساختن ساختمانهای بلند انجامید. در دوره ی سوم با | مرحله ی مدرن گرایی مکتب اروپایی که توسط گروپیوس و الو کربوزیه رواج داده شده بود، یک استاندارد بین المللی از ساختمان های بلند ایجاد شد. در این دوره تزئینات و ارجاعات تاریخی در طراحی ساختمانهای بلند حذف شد و به جای آن با استفاده از اشکال ساده (پوسته ی سبک و نازکی از شیشه، پلاستر و یا مصالح مشابه) پیان مستقیمی از مصالح و سازه به وجود آمد. در دوره ی چهارم که مرحله ی پست مدرن و اواخر مدرن است، بر خلاف مراحل قبل، جایگاه ساختمان های بلند در ارتباط با زمینه ی مراحل قبل، جایگاه ساختمان های بلند در ارتباط با زمینهی شهری مطرح شد و علاوه بر بازگشت به اصول طراحی نئو کلاسیک، استفاده از شیشه های مخصوص در جهت تدابیر فتواکتیو خورشیدی و همچنین روکش های سنگی نازک تر و سبکتر مورد توجه قرار گرفت. تحقیقات و بررسی های مختلف در مورد تأثیرات منفی ساختمان های بلند از جنبه - های گوناگونی سبب شده که طراحی های حاضر در اغلب کشورهای توسعه یافته و برخی کشورهای در حال توسعه تمایلاتی در جهت تنوع در بهره برداری عملکرد، به کارگیری اصول ناشی از فرهنگ و ایدئولوژی و نیز در نظر داشتن ملاحظات زیست محيطی داشته باشند. این تمهیدات در جات ایجاد توسعه ای پایدار به کاهش تاثیرات منفی در ارتباط با آب و هوا استفاده از دیوارهایی با نمای بتنی و پنجره هایی که با عمق زیاد عقب نشینی می کنند و به عنوان صفحات خورشیدی و تنظیم کننده های حرارتی (که به ویژه در آب و هوای گرم مورد استفاده قرار می گیرند) تمایل پیدا کرده است. ابداعات جدیدی نیز در زمینه ی استفاده از مصالح بازیافتی در احداث ساختمان های بلند مرتبه مورد توجه قرار گرفته است.

یکی دیگر از جنبه هایی که اخیرا در طراحی ساختمانهای بلند بیشتر مورد توجه قرار گرفته، انسانی کردن مقیاس این ساختمان هاست که در حکم کوششی در جهت ایجاد هماهنگی و توازن با محیط اطراف خود می باشد. طراحی برج های پله ای غیرمتقارن که از ارتفاع کمی شروع می شوند و به ارتباط بین ساختمان های بلند و محیط اطراف توجه بیشتری دارند، از آن جمله است. این امر، یعنی مطرح شدن ساختمان در زمینه ی محیطی و شهری خود، موردی است که در دوره های اخیر با غلبهی مدرنیسم و فردگرایی به فراموشی سپرده شده بود.


خانه سازی های بلندمرتبه ی معاصر

در بسیاری از محیط ها ساختمان های بلندمرتبه بهترین گونه ی خانه سازی محسوب می شوند. نمونه های بسیاری از این نوع طراحی موفق در بسترهایی که چشم اندازها و سایر امکانات رفاهی، ارتفاع را تبدیل به مزیت می کنند دیده می شود. امروزه تراکم فزاینده ی شهری باعث شده تا جمعیت بیشتری در مرکز شهر زندگی کنند و مرکز شهر را تبدیل به عرصه ای پرجنب و جوش سازند.گونه ای از خانه سازی بلندمرتبه ی شهری متداول و موفق، فضای خرده فروشی و پارکینگ را در یک ساختمان چند عملکردی ترکیب می کند. این تیپ ساختمانی قادر است مساحت پارکینگ مورد نیاز برای پروژه هایی در این سطح را تأمین کرده و نیز برج مسی را با الگوی وسیع بلوک سنتی شهری یکی کند.

ساختمان سیگرم میس وان

ساختمان با در نظرگیری فضای خرده فروشی و پارکینگ در یک سطح وسیع و کم ارتفاع می تواند مرز خیابان را تعریف کند و به ساختمان های کوتاه تر در پیرامون آن مرتبط شود؛ این در حالیست که خانه ها در یک برج بلند در بخش بالا و مستقل از مرز خیابان مستقر می شوند. قراردادن کاربری های خرده فروشی در کنارہی خیابان و واقع در تراز پایه، ساختار پارکینگ را پنهان می کند و به خیابان زندگی می بخشد. زمانی که اقتصاد پروژه اجازه می دهد پارکینگ می تواند در زیر سطح زمین نیز واقع شود.)

پروژه های مسی بلندمرتبه ي اخير در نیویورک بوسن و شیکاگو همگی نمونه هایی هستند که در تراز خیابان، دارای فضاهای سرزنده ی تجاری به منظور ایجاد مراکز سرگرمی و فروشگاهی می باشند و مبنای شروع برای استقرار خانه هایی هستند که بر فراز شلوغی خیابان قرار می گیرند و از نور و چشم انداز مناسبی بهره مند می شوند. همچنین برخی از برج های بلندمرتبه ی چندعملکردی، میان فضای خرده فروشی واقع در تراز خیابان و خانه های بالاتر دارای طبقات اداری هستند.


آرایش فضایی ساختمان

در یک پیکربندی دال، واحدهای ستگاهی در طول یک راهروی معمولی که به هسته ی آسانسور (به طور معمول نزدیک مرکز ساختمان) منتهی می شود، نظام می یابند. پلکان خروجی در انتهای راهروها مورد نیاز است. ساده ترین مدل برای این فرم، راهروی مستقیمی است که توسط واحدهای ستگاهی تقسیم بندی شده و احتمالا واحدهای ویژه ی بزرگ تر در انتهای راهرو قرار می گیرند. ساختمان می تواند متناسب با بستری که در آن واقع است به فرم L یا U شکل گیرد. در این نوع آرایش فضایی معمولا عملکردهای خدماتی ساختمان (برق، تلفن، قفسه ي اطلاعات، میل ستون ها، انبار یا خانه داری در کنج - های داخلی که از نور روز برخوردار نیست، واقع می شونده یک ساختمان دال می تواند برای بیشترین قابلیت بهره مندی از فضا، به صورت بارگذاری مضاعف (با آپارتمان هایی در هر طرف راهرو)، بارگذاری منفرد (آپارتمان هایی تنها در یک طرف راهرو جهت نفوذ نور به راهرو یا انطباق با شرایط ویژه ی بستر) یا ترکیبی از هر دو نوع باشد. علاوه بر محدودیت های قوانین، اولویت بندی نیاز ساکنان هدف بازار) نیز در تعیین طول قابل قبول برای راهروهای ساختمان تأثیرگذار است. همچنین طراحی راهروهای طویل داخلی ممکن است منجر به تشکیل ساختمان دیوارمانندی شود که از بیرون به لحاظ زیبایی شناسی جذاب نیست. در پیکربندی برج، واحدهای ستگاهی عموما یک هسته ی آسانسور مرکزی را در بر می گیرند که یا به لابی واقع در هر طبقه و یا به یک راهروی مدور که اطراف هسته ی آسانسور را فرا می گیرد، باز می شود. دو پلكان خروجی با درهای مربوطه که تا حد امکان از یکدیگر فاصله دارند، در اطراف هسته قرار دارند. پلان برج عموما امکان نورگیری بیشتری از بیرون را برای واحدها فراهم می کند. (درصد بیشتری از واحدها از دو جناح نورگیری دارند) و نیز نسبت به پلان دال از انعطاف پذیری بیشتری در چیدمان واحدهای اختصاصی برخوردارند. اما از آنجا که واحدهای کمتری در هر طبقه وجود دارد (معمولا در بیشترین حالت، هشت واحد)، کارایی ساختمان در برج کمتر از دال است. همچنین آرایش های فضایی پرش-توقف ( Skip- Stop ) با واحدهای ستگاهی دوبلکس نیازمند توقف های آسانسور تنها به صورت یک درمیان یا در هر سه طبقه است.

گونه های واحد

واحدهای ستگاهی بلندمرتبه مشابه واحدها در ساختمان های با ارتفاع متوسط هستند؛ با آشپزخانه حمام ها و انبار در داخل و اتاق های نشیمن، اتاق خواب ها و گاهی اتاق های غذاخوری در راستای نمای بیرو. با توجه به اینکه نورگیری از بیرون در اولویت قرار دارد، اتاقها عموما در جهت بعد کوچکتر خود در راستای دیوار پنجره - دار قرار می گیرند. وسعت واحدها به تناسب میزان درآمد ساکنان و موقعیت قرارگیری آنها متفاوت است، اما نرخ معمول بازار به طور خالص از این قرار است: ۷۵-۵۵ متر مربع برای واحدهای یک خوابه؛ ۱۱۰-۸۵ متر مربع برای واحدهای دوخوابه؛ و ۱۴۰-۱۰۰ متر مربع برای واحدهای سه خوابه.

خط ساحلی شیکاگو

لازم به توضیح است که فضای خالص، مساحتی است که به فضای واقعی زندگی اختصاص می یابد. فضای ناخالص، كل مساحت ساختمان است که شامل پلکان، سرسراها، فضای تأسیسات و غیره می شود. تعاریف دقیق این اصطلاحات در استانداردها و مقررات مختلف تغییر می کند و زمانی که این اصطلاحات به کار می روند، این موضوع مهم است که از تعریف دقیق آنها اطمینان حاصل کرده باشیم.


ضرورت رعایت خط آسمان

برای تحقق این امر، ساختمان باید با صفحه ای که با شیب ٪۲۰۰ از محور خیابان ترسیم می شود، در یک خط و یا با صفحه تماس باشد (البته از آن بیرون هم نزند. رعایت این أمر فقط در جوار بزرگراه ها ضرورت ندارد. ضرورت رعایت حقوق همسایگی در کسب اشعه ی زمستانی در ساختمان هایی که به شکل پیوسته (از شرق و غرب) احداث می شوند و در نتیجه امکان عبور اشعه از بین ابنیه وجود ندارد. ساختمان ها نباید موجب قطع اشعهی زمستانی واحدهای شمالی تر شوند، در این موارد احداث بنا در سمت شمال در حد صفحه ای است که از ده متری شمال قطعه با شیب ۶۰% ترسیم می شود.

نماسازی

نماسازی در تمام چهار جهت بنا اجباری است و نماهای جانبی باید مشابه و یا هم اکنون با نمای اصلی باشند.

نتیجه

ساختمانهای بلندمرتبه، تهاجمی به فضای شهری محسوب می شوند، زیرا این نوع ساختمان ها قابلیت آن را دارند که محیط ساخته شده و نیز محیط طبیعی را به طور اساسی تغییر شکل دهد، بنابراین نقش و تأثیر ساختمان های بلندمرتبه در حال و آینده نه تنها روی محیط اطراف، بلکه به دلیل اندازه و مقیاسی که دارند بر محتوا و زمینه ی شهر نیز تأثیر می گذارند. در مقایسه با ساختمان های کم ارتفاع ساختمان های مرتفع و انبوه، مراکز بالقوه ی فشارزایی بر محیط هستند و از جمله مهم ترین مشکلاتی که مقیاس انبوه و مرتفع در ساختمان سازی ایجاد می کند، تأثیرات بصری است. با این حال بلندمرتبه ها واقعیتی از معماری قرن هستند. تأکید بر اثرات نامطلوب احداث ساختمان های بلند چنین معنایی را نمی دهد که نکات مثبت احداث آنها از نظر تقویت سیمای شهر، جلوگیری از رشد بی رویه ی افقی، صرفه جویی در مصرف زمین و زیرساخت های شهری و حل برخی مشکلات مربوط به مسکن چشم پوشی شود، بلکه ساختمانهای بلندمرتبه می توانند به عنوان الگویی از توسعه ی شهری مطرح باشند. چنین الگویی نیازمند یک فرایند طراحی جامع و شناخت اصول اساسی آن در رابطه با طراحی همگن و یکپارچه ی معماری، طراحی شهری و طراحی محیطی ساختمانهای بلند است. بنابراین معماری ساختمان های بلندمرتبه باید برایند چندین عامل از قبیل بافت شهری، هویت محیط، حفظ میراث، شرایط محل، سیمای موجود در خیابان، مقیاس و سایر مقررات طرح ریزی را هم زمان با هم رعایت کند تا در مقبول واقع شدن ساختمان از لحاظ انسانی مؤثر باشد.

منبع : هنر معماری 29 ، تابستان 1392

نویسنده : سیده مهسا کامی شیرازی


گونه های واحد

واحدهای ستگاهی بلندمرتبه مشابه واحدها در ساختمان های با ارتفاع متوسط هستند؛ با آشپزخانه حمام ها و انبار در داخل و اتاق های نشیمن، اتاق خواب ها و گاهی اتاق های غذاخوری در راستای نمای بیرو. با توجه به اینکه نورگیری از بیرون در اولویت قرار دارد، اتاقها عموما در جهت بعد کوچکتر خود در راستای دیوار پنجره - دار قرار می گیرند. وسعت واحدها به تناسب میزان درآمد ساکنان و موقعیت قرارگیری آنها متفاوت است، اما نرخ معمول بازار به طور خالص از این قرار است: ۷۵-۵۵ متر مربع برای واحدهای یک خوابه؛ ۱۱۰-۸۵ متر مربع برای واحدهای دوخوابه؛ و ۱۴۰-۱۰۰ متر مربع برای واحدهای سه خوابه.

خط ساحلی شیکاگو

لازم به توضیح است که فضای خالص، مساحتی است که به فضای واقعی زندگی اختصاص می یابد. فضای ناخالص، كل مساحت ساختمان است که شامل پلکان، سرسراها، فضای تأسیسات و غیره می شود. تعاریف دقیق این اصطلاحات در استانداردها و مقررات مختلف تغییر می کند و زمانی که این اصطلاحات به کار می روند، این موضوع مهم است که از تعریف دقیق آنها اطمینان حاصل کرده باشیم.

طراحی نما

ساختمان های بلندمرتبه با توجه به وسعت و ارتفاعشان هم در مقیاس خیابان و هم در مقیاس خط آسمان نمود پیدا می کنند، پس حجم و جزئیاتشان باید درخور هر دو مقیاس باشد. طراحی نخستین ساختمانهای بلندمرتبه، مشابه نمونه - های پیشین سنتی توام با تقسیمات عمودی و بخش متمایز و مشخصی در خط آسمان بود. الگوهای پنجره به منظور طراحی باصرفه و تأکید بر ارتفاع، از واحدهای مشابهی که روی یکدیگر قرار می گرفتند حاصل می شدند. جنبش مدرن، سنت را از طریق حذف نمایشی پایهی ساختمان و بخش های میانی و بالایی در نمای بنا زدود. غالبا نمای ساختمان های بلندمرتبه ی مسی بعد از جنگ به صورت منفرد با شفتهای یکسان از زمین تا بالا ادامه پیدا می کرد و تنها در برخی موارد با انحناهای ظریف در بالا و پایین ساختمان ها اصلاح می شدند، مانند بنای لیک شر درایو به طراحی میس وان در روهه در شیکاگو. سایر ساختمان های جنبش مدرن بی نهایت ساده [بدون تزئینات بودند و در اثر فقدان جزئیات از سایر بناهای پیرامون خود متمایز می شدند.

ساختمان های بلندمرتبه ی معاصر که به خوبی طراحی می شوند، ممکن است روی نمود خط آسمان توسط اشکال انتزاعی (احتمالا شامل عناصر تأسیساتی ساختمان و یا نمایش واحدهای ستی ویژه در طبقات بالا) و متصل کردن ساختمان به زندگی فعالیت خیابان در ترازهای پایین تر سرمایه گذاری کنند. غالبا در تراز همکف، کاربری های متفاوتی مانند فروشگاهی یا تجاری وجود دارد که مستقیما به خیابان مربوط می شوند. این مسئله، طبقه ی همکف را از واحدهای ستگاهی که بدنه ی ساختمان را در بالا تشکیل می دهند، متمایز می کند و یک پایهی غیررسمی با یک لبه ی فعال و جالب توجه که ساختمان را با پیاده راه مربوط می کند، فراهم می آورد. چنانچه فضای فروشگاهی مناسب نباشد، یک گونه واحد متفاوت (نظیر یک آپارتمان با جهت گیری به سمت بیرون یا یک گونه خانه ی شهری دو طبقه) می تواند از مزایای گشایش به سمت نمای خیابان با ورودی های اختصاصی فراوان بهره مند شود؛ در این حالت یک پایه تعریف می شود که خارج از کاربری ساختمان توسعه می یابد. همچنین این واحدها که دیگر توسط سیستم راهروهای ساختمانی خدمات رسانی نمی شوند، می توانند پارکینگ مسقف یا سایر کاربری هایی که نیاز به نماسازی ندارند را فرا گرفته، به طوری که آن را از نمای خیابان مخفی کنند.

ابزار طراحی متعددی برای تقویت الگوی نماهای مربوط به برج های مسی وجود دارد، مانند بالکن ها، تراس های عقب نشسته و تراس های بام که ارزش بصری ساختمان را ارتقا می دهند. پاسخ به اقلیم می تواند عاملی اشد که بخش هایی از ساختمان را از دیگری متمایز می تند و ساختمان را با موقعیتی که در آن نشسته، تطبيق می دهد. به عنوان مثال، کاربرد سایبان خورشیدی یک مورد قلیمی است که با جهت گیری خورشید تغییر می کند.


عوامل مؤثر در دست یابی به ضوابط ساختمان های بلندمرتبه

عوامل مؤثر جهت دستیابی به ضوابط و مقررات ساختمان - های بلند بر اساس یک تقسیم بندی کلی به دو بخش اصلی ضوابط ساخت» و «ضوابط مکان یابی» تقسیم می شود.

در ضوابط ساخت، چگونگی معماری خود بنا و همچنین ارتباط بنا با قطعه زمین و خیابان مجاور مد نظر است. در این بخش، مواردی که در نهایت تعیین کننده ی تراکم ساختمانی برای هر قطعه زمین هستند، عبارتند از: عدم سایه اندازی زمستانی، رعایت فاصله ی مناسب ارتفاع ابنیه با یکدیگر، هماهنگی با عرض معبر مجاور، اثرگیری از ویژگی های کالبدی قطعه (مساحت، ابعاد، شکل و مکان استقرار بنا نسبت به خیابان)، رعایت فضای باز مناسب، توجه به مباحث حفاظتی مانند زله و آتش سوزی و توجه به مباحث زیبایی شناسی و منظر شهری. در ضوابط مکان یابی، بیشتر، مسائل شهری در خصوص گسل ها و عوامل زیست محیطی مدنظر هستند که عبارتند از: خطر گسل ها در شهر، محدودیت های زیست محیطی ناشی از آلودگی هوا، مبحث سرانه ی فضای باز، مطالعات ترافیکی و تعیین مکان مناسب بر اساس سیمای شهر، نشانهی شهری، تنوع شهری و بهره گیری از توان های محیطی.

برخی از مقررات مهم و ضوابط بلندمرتبه سازی مسکن در ایران)

رعایت سرانهی فضای باز برای ساکنین برای اینکه با افزایش تراکم، نسبت فضای باز به زیربنا کاهش نیابد، ضرورت دارد بین مساحت حداقل فضای باز با سطح زیربنا رابطه ی زیر برقرار باشد: در این رابطه: T= ضريب آلودگی هواست که از نقشه ی مکان یابی ساختمانهای بلندمرتبه به دست می آید و عددی بین یک و صفر است.

K= ضریب شهرسازی که ۱ / ۸ یا ۱ است و در مورد مکانهای مشخص شده در نقشه ی مکان یابی و قطعات شرقی یا غربی اعمال می شود. مساحت فضای باز در واحد مسی نمی تواند کمتر از ۴۰٪ باشد.

ضرورت رعایت حقوق همسایگی از نظر فاصله ی ساختمان ها نسبت به ارتفاع

در این راستا مقرر شده است که در ساختمان در جهت شمالی و جنوبی و ماهای اصلی، حداقل معادل مصط مجموع ارتفاع دو ساختمان از هم فاصله داشته باشند، در نتیجه هر بنا در هر ارتفاعی باید از لبه ی قطعه و یا محور خیابان، حداقل برابر نصف ارتفاع (در همان سطح)، فاصله داشته باشد

در صورتی که در ساختمان در یک زمین قرار داشته باشند، نصت مجموع دو ارتفاع (میانگین دو ارتقاع)، فاصله بین آنها را معین می کند.

در جهت شرق و غرب چنانچه این جهات در جوار معبر نبوده و با نمای اصلی بنا در شرق با غرب نباشد فاصله ی مجاز دو بنا برابر یک هفتم مجموع ارتفاع دو ساختمان است و یا به عبارتی هر بنا باید از لبه قطعه، یک هشتم ارتفاع خود فاصله داشته باشد که حدودا معادل ثيم متر برای هر طبقه خواهد شد. در صورتی که در بدنه های شرق و غرب پنجره قرار گیرد، فاصله نباید از ۵ متر کمتر شود. برای پنجره های ثابت با شیشه ی مات تا ارتفاع ۱۷۰ | سانتیمتر، این فاصله تا سه متر کاهش می یابد.


۳۰۱. طراحی بستر و پارکینگ در ساختمانهای بلند مرتبه

طراحی بستر: تدابیر طراحی بستر برای خانه سازی بلند مرتبه در ارتباط با زمینه متفاوت است، اما بهترین نمونه های شهری، در بستر و در ارتباط با الگوی شهری پیرامون خود سازماندهی می شوند. کاهش تأثیرات منفی بر محیط زیست، به عنوان مثال سایه ها، بخش مهمی از توسعه ی طراحی بلند مرتبه است. سایه هایی که توسط ساختمان بر روی فضاهای عمومی و اطراف بستر در حال توسعه ایجاد می شوند، باید در حین طراحی بررسی شوند و ممکن است بر فرم ساختمان با جهت گیری آن تأثیر بگذارند. از آنجا که باد در اطراف ساختمان های بلندمرتبه شتاب می گیرد، تحلیل یاد بخش دیگری از روند طراحی برای خانه های بلندمرتبه است. این ساختمان ها باید به نحوی طراحی شوند که از وزش تندبادهای بیش از حد در ورودی، پیاده رو و سایر فضاهای عمومی اطراف ساختمان جلوگیری کنند. ساختمانهای بلندمرتبه با توجه به سطح اشغال اندک در ارتباط با حجم (مخصوصا در پلان های برج) و نیاز به فضا در اطراف (برای برخورداری تمام واحدها از نور، تهویه و چشم اندازها)، نمی توانند یک بلوک شهری را در تراز پر کنند و باید به دقت شکل گیرند تا لبه های متناسب با خیابان های شهر ایجاد کنند.

طراحی بلند مرتبه است. سایه هایی که توسط ساختمان بر روی فضاهای عمومی و اطراف بستر در حال توسعه ایجاد می شوند، باید در حین طراحی بررسی شوند و ممکن است بر فرم ساختمان با جهت گیری آن تأثیر بگذارند. از آنجا که باد در اطراف ساختمان های بلندمرتبه شتاب می گیرد، تحلیل یاد بخش دیگری از روند طراحی برای خانه های بلندمرتبه است. این ساختمان ها باید به نحوی طراحی شوند که از وزش تندبادهای بیش از حد در ورودی، پیاده رو و سایر فضاهای عمومی اطراف ساختمان جلوگیری کنند. ساختمانهای بلندمرتبه با توجه به سطح اشغال اندک در ارتباط با حجم (مخصوصا در پلان های برج) و نیاز به فضا در اطراف (برای برخورداری تمام واحدها از نور، تهویه و چشم اندازها)، نمی توانند یک بلوک شهری را در تراز پر کنند و باید به دقت شکل گیرند تا لبه های متناسب با خیابان های شهر ایجاد کنند.

پارکینگ: پارکینگ عامل تعیین کننده ی مهمی در طراحی بستر است، زیرا بخش عمده ای فضا برای پارک اتومبیل های ساکنان مورد نیاز است. پارکینگ روباز اقتصادی ترین روش از نظر هزینه ی ساخت است، اما به بیشترین مساحت بستر نیاز دارد (تقریبا به طور ناخالص حدود ۴۰-۳۵ متر مربع به ازای هر اتومبیل). در مناطقی که هزینه های زمین به حدی بالا است که ساخت خانه های بلندمرتبه را توجیه می کند، ساخت پارکینگ روباز با همان هزینه ها ممکن نیست. همچنین پارکینگ روباز ممکن است چشم انداز سایت را از بین ببرد. پارکینگ مسقف، چه بالای سطح زمین یا زیر زمین قرار داشته باشد، هزینه ی بیشتری برای ساخت می برد، اما مساحت کمتری از سایت را اشغال می کند. غالبا ساختمان می تواند به گونه ای طراحی شود که یک گاراژ واقع در بالای سطح زمین را از جبهه های مهم خیابان پنهان کند. پارکینگ زیرزمینی بالاترین هزینه ی ساخت را در پی دارد، اما بستر را برای سایر کاربری ها آزاد می کند.

تعیین تعداد پارکینگ مورد نیاز مرحله ای است که باید در روند طراحی از ابتدا لحاظ شود و هر دو عامل منطقه ای و احتیاجات بازار در تصمیم گیری مؤثر هستند. تعداد پارکینگ مورد نیاز تأثیر مهمی بر گزینه های مختلف طراحی بستر و هزینهی پروژه می گذارد. همچنین مکانیابی پروژه های وسیع در مناطقی که به خوبی تحت پوشش سرویس حمل و نقل عمومی قرار دارند، تعداد پارکینگ مورد نیاز را کاهش می دهد.

۳ - ۲. معماری ساختمان های بلند مرتبه

عناصر مدرن در خانه های بلند مرتبه لابی ورودی ساختمان واقع در تراز خیابان اصلی، گذر از خیابان و پیاده راه (البته در برخی از محیط ها، مطفهی عاری از اتومبیل نیز پیش بینی می شود. به هسته ی آسانسور که عموما در نزدیکی مرکز ساختمان است. را میسر می سازد. لابي غالبا تنها فضای عمومی ساختمان است و جعبه های پستی برای ساکنان در این بخش فرار دارد. در برخی ساختمان ها، فضاهای جمعی بیشتری (اتاق جلسات، اتاق های کار و غیره) در تراز همکف یا بام فراهم می شود. اگر یک پارکینگ وجود داشته باشد، ممکن است یک ورودی جدا هم از گاراژ وجود داشته باشد. امنیت در صورت امکان توسط کارکنان ساختمان تأمین می شود و یا یک دستگاه مخابره داخل ساختمان با آیفون تصویری به ساکنان اجازه ی شنیدن با دیدن مهمانان، پیش از گشودن در را می دهد. همچنین در خانه سازی ها با هزینه های بیشتر ممکن است یک میز امنیتی با یک دربان یا نگهبان در لابی مستقر شود. این درمان با نگهبان در خدمت ساکنان است (دریافت بسته ها، نگهداری اقلام) و از این رو در مجاورت خود به فضای انبار نیاز دارد. حداقل دو آسانسور برای ساختمان های بلند مرتبه مورد نیاز است (در صورت خرابی یکی و یا ترافیک تردد ساکنان). در ساختمان های وسیع تر به آسانسورهای بیشتری نیاز است، خصوصا زمانی که پلان ساختمان از سمت های مختلف توسعه یافته و بیش از یک ورودی وجود دارد. حداقل دو پلكان مجزا و مقاوم در برابر آتش (از نوعی که دارای محفظه ی مقاوم دو ساعته باشد) برای هر ساختمان مورد نیاز است. دستورالعمل های ساختمانی مم می کند که این خروجی ها طوری مستقر شوند که تا حد امکان از یکدیگر دور باشند (به طور معمول نزدیک به انتهای راهرو در ساختمان های دال و در انتهای مقابل به هسته ی آسانسور در ساختمان های برج) عموما دستورالعمل های طراحی راهروهایی با انتهای مسدود را محدود به شرایط خاص می کنند. بیشترین فاصلهی در تا پلکان خروجی و انتهای راهرو تا ۶ متر (مقامات رسمی ساختمان و مجری بین المللی قوانین یا BOCA) و با ۱۵ متر طبق قوانین یکسان ساختمان با UBC). طراحان باید برای احتياجات ویژه از قوانین اجرایی استفاده کنند.


تبلیغات

محل تبلیغات شما
محل تبلیغات شما محل تبلیغات شما

آخرین وبلاگ ها

آخرین جستجو ها

پهنه ی کویر اطلاعات تخصصی تکنولوژی و رایانه Matt مکتب تعلیم الفرقان قاسمی بلوچی عبدالله قاچ گانودرما * ما تا آخر ایستاده ایم * طراحی سایت | طراحی وب سایت | طراحی سایت تهران ادب