طراحی بستر: تدابیر طراحی بستر برای خانه سازی بلند مرتبه در ارتباط با زمینه متفاوت است، اما بهترین نمونه های شهری، در بستر و در ارتباط با الگوی شهری پیرامون خود سازماندهی می شوند. کاهش تأثیرات منفی بر محیط زیست، به عنوان مثال سایه ها، بخش مهمی از توسعه ی طراحی بلند مرتبه است. سایه هایی که توسط ساختمان بر روی فضاهای عمومی و اطراف بستر در حال توسعه ایجاد می شوند، باید در حین طراحی بررسی شوند و ممکن است بر فرم ساختمان با جهت گیری آن تأثیر بگذارند. از آنجا که باد در اطراف ساختمان های بلندمرتبه شتاب می گیرد، تحلیل یاد بخش دیگری از روند طراحی برای خانه های بلندمرتبه است. این ساختمان ها باید به نحوی طراحی شوند که از وزش تندبادهای بیش از حد در ورودی، پیاده رو و سایر فضاهای عمومی اطراف ساختمان جلوگیری کنند. ساختمانهای بلندمرتبه با توجه به سطح اشغال اندک در ارتباط با حجم (مخصوصا در پلان های برج) و نیاز به فضا در اطراف (برای برخورداری تمام واحدها از نور، تهویه و چشم اندازها)، نمی توانند یک بلوک شهری را در تراز پر کنند و باید به دقت شکل گیرند تا لبه های متناسب با خیابان های شهر ایجاد کنند.
طراحی بلند مرتبه است. سایه هایی که توسط ساختمان بر روی فضاهای عمومی و اطراف بستر در حال توسعه ایجاد می شوند، باید در حین طراحی بررسی شوند و ممکن است بر فرم ساختمان با جهت گیری آن تأثیر بگذارند. از آنجا که باد در اطراف ساختمان های بلندمرتبه شتاب می گیرد، تحلیل یاد بخش دیگری از روند طراحی برای خانه های بلندمرتبه است. این ساختمان ها باید به نحوی طراحی شوند که از وزش تندبادهای بیش از حد در ورودی، پیاده رو و سایر فضاهای عمومی اطراف ساختمان جلوگیری کنند. ساختمانهای بلندمرتبه با توجه به سطح اشغال اندک در ارتباط با حجم (مخصوصا در پلان های برج) و نیاز به فضا در اطراف (برای برخورداری تمام واحدها از نور، تهویه و چشم اندازها)، نمی توانند یک بلوک شهری را در تراز پر کنند و باید به دقت شکل گیرند تا لبه های متناسب با خیابان های شهر ایجاد کنند.
پارکینگ: پارکینگ عامل تعیین کننده ی مهمی در طراحی بستر است، زیرا بخش عمده ای فضا برای پارک اتومبیل های ساکنان مورد نیاز است. پارکینگ روباز اقتصادی ترین روش از نظر هزینه ی ساخت است، اما به بیشترین مساحت بستر نیاز دارد (تقریبا به طور ناخالص حدود ۴۰-۳۵ متر مربع به ازای هر اتومبیل). در مناطقی که هزینه های زمین به حدی بالا است که ساخت خانه های بلندمرتبه را توجیه می کند، ساخت پارکینگ روباز با همان هزینه ها ممکن نیست. همچنین پارکینگ روباز ممکن است چشم انداز سایت را از بین ببرد. پارکینگ مسقف، چه بالای سطح زمین یا زیر زمین قرار داشته باشد، هزینه ی بیشتری برای ساخت می برد، اما مساحت کمتری از سایت را اشغال می کند. غالبا ساختمان می تواند به گونه ای طراحی شود که یک گاراژ واقع در بالای سطح زمین را از جبهه های مهم خیابان پنهان کند. پارکینگ زیرزمینی بالاترین هزینه ی ساخت را در پی دارد، اما بستر را برای سایر کاربری ها آزاد می کند.
تعیین تعداد پارکینگ مورد نیاز مرحله ای است که باید در روند طراحی از ابتدا لحاظ شود و هر دو عامل منطقه ای و احتیاجات بازار در تصمیم گیری مؤثر هستند. تعداد پارکینگ مورد نیاز تأثیر مهمی بر گزینه های مختلف طراحی بستر و هزینهی پروژه می گذارد. همچنین مکانیابی پروژه های وسیع در مناطقی که به خوبی تحت پوشش سرویس حمل و نقل عمومی قرار دارند، تعداد پارکینگ مورد نیاز را کاهش می دهد.
عناصر مدرن در خانه های بلند مرتبه لابی ورودی ساختمان واقع در تراز خیابان اصلی، گذر از خیابان و پیاده راه (البته در برخی از محیط ها، مطفهی عاری از اتومبیل نیز پیش بینی می شود. به هسته ی آسانسور که عموما در نزدیکی مرکز ساختمان است. را میسر می سازد. لابي غالبا تنها فضای عمومی ساختمان است و جعبه های پستی برای ساکنان در این بخش فرار دارد. در برخی ساختمان ها، فضاهای جمعی بیشتری (اتاق جلسات، اتاق های کار و غیره) در تراز همکف یا بام فراهم می شود. اگر یک پارکینگ وجود داشته باشد، ممکن است یک ورودی جدا هم از گاراژ وجود داشته باشد. امنیت در صورت امکان توسط کارکنان ساختمان تأمین می شود و یا یک دستگاه مخابره داخل ساختمان با آیفون تصویری به ساکنان اجازه ی شنیدن با دیدن مهمانان، پیش از گشودن در را می دهد. همچنین در خانه سازی ها با هزینه های بیشتر ممکن است یک میز امنیتی با یک دربان یا نگهبان در لابی مستقر شود. این درمان با نگهبان در خدمت ساکنان است (دریافت بسته ها، نگهداری اقلام) و از این رو در مجاورت خود به فضای انبار نیاز دارد. حداقل دو آسانسور برای ساختمان های بلند مرتبه مورد نیاز است (در صورت خرابی یکی و یا ترافیک تردد ساکنان). در ساختمان های وسیع تر به آسانسورهای بیشتری نیاز است، خصوصا زمانی که پلان ساختمان از سمت های مختلف توسعه یافته و بیش از یک ورودی وجود دارد. حداقل دو پلكان مجزا و مقاوم در برابر آتش (از نوعی که دارای محفظه ی مقاوم دو ساعته باشد) برای هر ساختمان مورد نیاز است. دستورالعمل های ساختمانی مم می کند که این خروجی ها طوری مستقر شوند که تا حد امکان از یکدیگر دور باشند (به طور معمول نزدیک به انتهای راهرو در ساختمان های دال و در انتهای مقابل به هسته ی آسانسور در ساختمان های برج) عموما دستورالعمل های طراحی راهروهایی با انتهای مسدود را محدود به شرایط خاص می کنند. بیشترین فاصلهی در تا پلکان خروجی و انتهای راهرو تا ۶ متر (مقامات رسمی ساختمان و مجری بین المللی قوانین یا BOCA) و با ۱۵ متر طبق قوانین یکسان ساختمان با UBC). طراحان باید برای احتياجات ویژه از قوانین اجرایی استفاده کنند.
درباره این سایت