در یک پیکربندی دال، واحدهای ستگاهی در طول یک راهروی معمولی که به هسته ی آسانسور (به طور معمول نزدیک مرکز ساختمان) منتهی می شود، نظام می یابند. پلکان خروجی در انتهای راهروها مورد نیاز است. ساده ترین مدل برای این فرم، راهروی مستقیمی است که توسط واحدهای ستگاهی تقسیم بندی شده و احتمالا واحدهای ویژه ی بزرگ تر در انتهای راهرو قرار می گیرند. ساختمان می تواند متناسب با بستری که در آن واقع است به فرم L یا U شکل گیرد. در این نوع آرایش فضایی معمولا عملکردهای خدماتی ساختمان (برق، تلفن، قفسه ي اطلاعات، میل ستون ها، انبار یا خانه داری در کنج - های داخلی که از نور روز برخوردار نیست، واقع می شونده یک ساختمان دال می تواند برای بیشترین قابلیت بهره مندی از فضا، به صورت بارگذاری مضاعف (با آپارتمان هایی در هر طرف راهرو)، بارگذاری منفرد (آپارتمان هایی تنها در یک طرف راهرو جهت نفوذ نور به راهرو یا انطباق با شرایط ویژه ی بستر) یا ترکیبی از هر دو نوع باشد. علاوه بر محدودیت های قوانین، اولویت بندی نیاز ساکنان هدف بازار) نیز در تعیین طول قابل قبول برای راهروهای ساختمان تأثیرگذار است. همچنین طراحی راهروهای طویل داخلی ممکن است منجر به تشکیل ساختمان دیوارمانندی شود که از بیرون به لحاظ زیبایی شناسی جذاب نیست. در پیکربندی برج، واحدهای ستگاهی عموما یک هسته ی آسانسور مرکزی را در بر می گیرند که یا به لابی واقع در هر طبقه و یا به یک راهروی مدور که اطراف هسته ی آسانسور را فرا می گیرد، باز می شود. دو پلكان خروجی با درهای مربوطه که تا حد امکان از یکدیگر فاصله دارند، در اطراف هسته قرار دارند. پلان برج عموما امکان نورگیری بیشتری از بیرون را برای واحدها فراهم می کند. (درصد بیشتری از واحدها از دو جناح نورگیری دارند) و نیز نسبت به پلان دال از انعطاف پذیری بیشتری در چیدمان واحدهای اختصاصی برخوردارند. اما از آنجا که واحدهای کمتری در هر طبقه وجود دارد (معمولا در بیشترین حالت، هشت واحد)، کارایی ساختمان در برج کمتر از دال است. همچنین آرایش های فضایی پرش-توقف ( Skip- Stop ) با واحدهای ستگاهی دوبلکس نیازمند توقف های آسانسور تنها به صورت یک درمیان یا در هر سه طبقه است.
واحدهای ستگاهی بلندمرتبه مشابه واحدها در ساختمان های با ارتفاع متوسط هستند؛ با آشپزخانه حمام ها و انبار در داخل و اتاق های نشیمن، اتاق خواب ها و گاهی اتاق های غذاخوری در راستای نمای بیرو. با توجه به اینکه نورگیری از بیرون در اولویت قرار دارد، اتاقها عموما در جهت بعد کوچکتر خود در راستای دیوار پنجره - دار قرار می گیرند. وسعت واحدها به تناسب میزان درآمد ساکنان و موقعیت قرارگیری آنها متفاوت است، اما نرخ معمول بازار به طور خالص از این قرار است: ۷۵-۵۵ متر مربع برای واحدهای یک خوابه؛ ۱۱۰-۸۵ متر مربع برای واحدهای دوخوابه؛ و ۱۴۰-۱۰۰ متر مربع برای واحدهای سه خوابه.
لازم به توضیح است که فضای خالص، مساحتی است که به فضای واقعی زندگی اختصاص می یابد. فضای ناخالص، كل مساحت ساختمان است که شامل پلکان، سرسراها، فضای تأسیسات و غیره می شود. تعاریف دقیق این اصطلاحات در استانداردها و مقررات مختلف تغییر می کند و زمانی که این اصطلاحات به کار می روند، این موضوع مهم است که از تعریف دقیق آنها اطمینان حاصل کرده باشیم.
درباره این سایت