برای تحقق این امر، ساختمان باید با صفحه ای که با شیب ٪۲۰۰ از محور خیابان ترسیم می شود، در یک خط و یا با صفحه تماس باشد (البته از آن بیرون هم نزند. رعایت این أمر فقط در جوار بزرگراه ها ضرورت ندارد. ضرورت رعایت حقوق همسایگی در کسب اشعه ی زمستانی در ساختمان هایی که به شکل پیوسته (از شرق و غرب) احداث می شوند و در نتیجه امکان عبور اشعه از بین ابنیه وجود ندارد. ساختمان ها نباید موجب قطع اشعهی زمستانی واحدهای شمالی تر شوند، در این موارد احداث بنا در سمت شمال در حد صفحه ای است که از ده متری شمال قطعه با شیب ۶۰% ترسیم می شود.
نماسازی در تمام چهار جهت بنا اجباری است و نماهای جانبی باید مشابه و یا هم اکنون با نمای اصلی باشند.
ساختمانهای بلندمرتبه، تهاجمی به فضای شهری محسوب می شوند، زیرا این نوع ساختمان ها قابلیت آن را دارند که محیط ساخته شده و نیز محیط طبیعی را به طور اساسی تغییر شکل دهد، بنابراین نقش و تأثیر ساختمان های بلندمرتبه در حال و آینده نه تنها روی محیط اطراف، بلکه به دلیل اندازه و مقیاسی که دارند بر محتوا و زمینه ی شهر نیز تأثیر می گذارند. در مقایسه با ساختمان های کم ارتفاع ساختمان های مرتفع و انبوه، مراکز بالقوه ی فشارزایی بر محیط هستند و از جمله مهم ترین مشکلاتی که مقیاس انبوه و مرتفع در ساختمان سازی ایجاد می کند، تأثیرات بصری است. با این حال بلندمرتبه ها واقعیتی از معماری قرن هستند. تأکید بر اثرات نامطلوب احداث ساختمان های بلند چنین معنایی را نمی دهد که نکات مثبت احداث آنها از نظر تقویت سیمای شهر، جلوگیری از رشد بی رویه ی افقی، صرفه جویی در مصرف زمین و زیرساخت های شهری و حل برخی مشکلات مربوط به مسکن چشم پوشی شود، بلکه ساختمانهای بلندمرتبه می توانند به عنوان الگویی از توسعه ی شهری مطرح باشند. چنین الگویی نیازمند یک فرایند طراحی جامع و شناخت اصول اساسی آن در رابطه با طراحی همگن و یکپارچه ی معماری، طراحی شهری و طراحی محیطی ساختمانهای بلند است. بنابراین معماری ساختمان های بلندمرتبه باید برایند چندین عامل از قبیل بافت شهری، هویت محیط، حفظ میراث، شرایط محل، سیمای موجود در خیابان، مقیاس و سایر مقررات طرح ریزی را هم زمان با هم رعایت کند تا در مقبول واقع شدن ساختمان از لحاظ انسانی مؤثر باشد.
منبع : هنر معماری 29 ، تابستان 1392
نویسنده : سیده مهسا کامی شیرازی
درباره این سایت